ในค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังขึ้นข้างหู อาจไม่ใช่แค่ลมพัด หากแต่เป็นเสียงจากอีกภพภูมิหนึ่ง เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นประสบการณ์จริงของลุงรุฒที่ได้เผชิญหน้ากับสิ่งลี้ลับ ณ พังงา ดินแดนที่เคยต้องเผชิญกับโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่สึนามิกลืนชีวิต พ.ศ. 2547 ซึ่งอาจารย์เทพได้มาถ่ายทอดประสบการณ์อันน่าขนลุกนี้ให้ฟังกัน.. เคยสงสัยไหมว่า วิญญาณของผู้ที่จากไปอย่างกะทันหัน พวกเขายังคงวนเวียนอยู่ ณ ที่แห่งนั้นหรือไม่? พวกเขาต้องการสื่อสารอะไรกับคนเป็น นี่จึงเป็นเรื่องราวของลุงรุฒอาจเป็นส่วนหนึ่งของคำตอบ หรืออาจจะจุดประกายความสงสัยใคร่รู้ของคุณให้มากขึ้น หลังจากเหตุการณ์สึนามิอันเลวร้าย พลังงานบางอย่างยังคงปกคลุมพื้นที่ชายฝั่งจังหวัดพังงา คืนหนึ่ง ลุงรุฒได้พบกับประสบการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ เสียงกระซิบเป็นภาษาต่างประเทศ ภาพหลอนของผู้หญิงที่ปรากฏตัวในห้องพัก และความฝันที่พาเขากลับไปยังวินาทีแห่งความสูญเสีย
เมื่อปี พ.ศ. 2549 ลุงรุฒตัดสินใจเดินทางไปพักผ่อนที่จังหวัดพังงา หลังจากการเดินทางอันยาวนาน เมื่อถึงที่พักลุงก็จัดการเก็บสัมภาระ ทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ เวลานั้นล่วงเลยไปถึงหกโมงเย็น ลุงรู้สึกหิวจึงตัดสินใจออกไปหาอะไรทานนอกรีสอร์ท เดินเล่นเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ แวะซื้ออาหารจากร้านรถเข็นข้างทาง จนกระทั่งได้พบกับปลาหมึกย่างพร้อมน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัดจ้าน กับเครื่องดื่มเย็นๆ ลุงหาร่มเงาเพื่อนั่งจิบเครื่องดื่ม พลางกินปลาหมึกย่าง พลางชมวิวทะเลอย่างเพลิน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ลุงเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง พบว่า เกือบสองทุ่มแล้วจึงเดินกลับที่พัก เมื่อถึงห้องพัก อาบน้ำ จากนั้นพักผ่อนบนเตียง โดยยังไม่ทันที่เปลือกตาจะปิดลง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นข้างหู เป็นเสียงผู้หญิงชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษ “Aren’t you afraid of ghosts?” (ลุงรุฒไม่กลัวผีหรอ?) เสียงนั้นชัดเจนจนลุงสะดุ้ง ลืมตาโพลง มองหาที่มาของเสียง ซึ่งก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ คิดว่าอาจเป็นเสียงจากห้องข้างๆ หรืออาจเป็นเพียงแค่เสียงลม จนข่มตาหลับไปในที่สุด
แต่ความสงบสุขอยู่ได้ไม่นาน เสียงกระซิบเดิมดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ Help me… Help me… Help me… (ช่วยฉันด้วย… ช่วยฉันด้วย… ช่วยฉันด้วย…) ลุงสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้ลุงแทบหยุดหายใจ หญิงชาวต่างชาติคนหนึ่งนอนอยู่ตรงหน้าลุง นอนตะแคงอยู่ หญิงผู้นั้นก็นอนตะแคงหันหน้าเข้าหา ใบหน้าของเธอขาวซีด เหี่ยวย่น ผิวหนังดูเหมือนจะเริ่มเน่าเปื่อย ทำให้ตกใจสุดขีด รีบลุกกระโดดลงจากเตียง หันกลับไปมองบนเตียงอีกครั้ง แต่หญิงผู้นั้นหายไปแล้ว ลุงได้แต่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
เช้าวันรุ่งขึ้น ลุงตัดสินใจสอบถามพนักงานของรีสอร์ทเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พนักงานแจ้งว่าที่นี่ไม่เคยมีใครเสียชีวิต นอกจากเหตุการณ์สึนามิเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2547 เชื่อว่าหญิงชาวต่างชาติที่เขาเห็นน่าจะเป็นวิญญาณของผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์สึนามิ แต่เรื่องราวไม่ได้จบลงแค่นั้น ในคืนต่อมายังคงพักที่ห้องเดิม แม้จะคิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่เมื่อล้มตัวลงนอนได้ไม่นาน ก็เกิดฝันร้ายว่าตัวเองอยู่ในเหตุการณ์สึนามิ กำลังลอยคออยู่บนซากปรักหักพัง เกาะท่อนไม้ไว้แน่น น้ำทะเลซัดเข้าใส่ตัวเขาอย่างรุนแรง จนลุงสะดุ้งตื่นขึ้นมาลุงไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงฝันเห็นภาพเหตุการณ์สึนามิ หรือว่าวิญญาณเหล่านั้นต้องการให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกของผู้ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์นั้น
อาจารย์เทพเล่าว่า “วิญญาณที่เสียชีวิตอย่างกะทันหัน มักจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองตายแล้ว พวกเขาอาจจะวนเวียนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น” เรื่องราวของลุงรุฒเป็นเพียงหนึ่งในหลายเรื่องที่เล่าขานกันเกี่ยวกับวิญญาณจากสึนามิ “สถานที่ที่เกิดเหตุร้าย มักจะมีพลังงานบางอย่างที่ยังคงอยู่ บางครั้งก็แสดงออกมาในรูปแบบต่างๆ” เรื่องราวเหล่านี้ยังคงถูกเล่าขานสืบต่อกันมา แม้เวลาจะผ่านไปเกือบยี่สิบปี สถานที่เดียวกัน ผู้คนต่างพบเจอประสบการณ์ที่แตกต่างกัน บางคนไม่เจออะไรเลย บางคนได้ยินเพียงเสียง บางคนเห็นเป็นรูปร่าง “การรับรู้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางครั้งสิ่งที่มองไม่เห็น อาจจะอยู่รอบๆ ตัวเรา” แต่สิ่งที่น่าขนลุกยิ่งกว่า คือความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ว่า ทำไมเสียงกระซิบนั้นถึงยังคงดังก้องอยู่ในใจของลุงรุฒ หรือว่าบางที.. เสียงกระซิบนั้นก็อาจจะไม่ใช่แค่ ‘Help me’ และ ‘Aren’t you afraid of ghosts?’ (คุณไม่กลัวผีหรอ?) อีกต่อไปแต่มันอาจจะเปลี่ยนเป็นชื่อของคุณก็เป็นได้ ..
คำสำคัญ (KEYWORD) : #สึนามิ #20ปีสึนามิ #สึนามิ2547 #รำลึกสึนามิ #ไม่ลืมสึนามิ #ความทรงจำสึนามิ #เตือนภัยสึนามิ #สึนามิอันดามัน
